"گاهى اعتبار جاه و مقام بالاتر و اقوى از اعتبار مال است.
در زمانى که مرحوم آقا شیخ زین العابدین مازندرانى در کربلا مرجع بودند به طورى که مورد رجوع عامّه مردم بودند، حتّى هندى ها خیلى مفصّل به ایشان مراجعه مى کردند. ایشان هم خیلى بذل و بخشش داشتند؛ از این رو کلیه مستمندین و نیازمندان به ایشان رجوع مى کردند و ایشان هم در حدّ وسع خود رفع حاجت آنها را مى کردند.
یک وقتى مال و اموالشان کم شد و دیگر چیزى به ایشان نرسید و این مدت طول کشید.
آن مرحوم خیلى ناراحت شده به طورى که مریض حال شد. سپس براى زیارت و توسل به عسکریین (علیه السلام) به سامّرا مشرف شدند.
مرحوم میرزاى شیرازى در آن موقع در سامرا مشرف بودند؛ وقتى شنیدند که ایشان مبتلا به دیون و قرض و امثال اینها شده اند و دیگر نمى توانند در کربلا انفاقاتى انجام دهند، خیلى ناراحت و مریض شده اند و براى استشفاء و توسل به سامرا مشرف شده اند، [مرحوم میرزاى شیرازى] گفته بودند: که چرا انسان این کارها را بکند. خوب، دارد مى دهد، ندارد نمى دهد. معنا ندارد که انسان قرض بگیرد و به این و آن برساند و امثال اینها. چرا انسان این کارها را بکند تا مبتلا به این چیزها شود؟
کانّه، این بیان مرحوم میرزا به گوش آقا شیخ زین العابدین مازندرانى رسیده بود.
مرحوم میرزا براى عیادت و دیدن ایشان به منزلشان مى رود؛ مرحوم آقا شیخ زین العابدین قطیفه اى رویشان بوده، بر مى دارد و مى گوید: من شرمم مى آید که اگر بگویند، تو که اعتبار داشتى، چرا قرض نکردى و رفع حاجت محتاجین را نکردى.
بعد قطیفه را روى خودشان مى کشند؛ چون مریض احوال بودند و حال نداشتند."
منبع: مرکز تنظیم و نشر آثار حضرت آیة الله العظمی بهجت (قدس سره)
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله: مَنْ سَعى فِى حاجَةِ اَخیهِ الْمُؤْمِنِ فَکَاَنَّما عَبَدَاللّهَ تِسْعَةَ الافِ سَنَةٍ صآئِما نَهارَهُ، قَائِما لَیْلَهُ.
یپامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله فرمود: کسى که براى رفع نیاز برادر مؤمن خـود کوشـش کـند مثـل این اسـت که نه هزار سال خداوند متعال را عبادت کرده در حالیکه روزها روزه بوده و شبها را هم شب زندهدارى مى کرده است.
